Index 08-08-99 Bacharach 09-08-99 Rastatt 10-08-99 Rastatt 11-08-99 Eclips 11-08-99 File 11-08-99 Regen 11-08-99 Avond 12-08-99 Vertrek

Dinsdag. Vandaag gaat het gebeuren. Natuurlijk hebben we een groot risico genomen door in het Schwarzwald naar een zonsverduistering te willen kijken, en het kon ook niet uitblijven; het is bewolkt!
Je merkt dat de hele camping zich op zit te naaien. Dit kan toch niet waar zijn?
Later op de ochtend vallen er gaten in de bewolking. Nu iedereen zich neer heeft gelegd bij het niet zien van de eclips, maakt dit iedereen opnieuw onrustig. Gaten in de bewolking hebben de neiging groter te worden.
Het blijft licht bewolkt. Gelukkig is de zon zichtbaar. De zonsverduistering begint.
Naast het langzaam zien verdwijnen van de zon, is het heel boeiend om groepen mensen naar de zon te zien kijken met eclipsbrilletjes op hun neus. De gasten met hun telescopen hebben een cassettebandje gebouwd, die dit geheel iets op moet vrolijken.
De bewolking wordt weer dikker. Door een eclipsbril zie je niets meer. Geïriteerd zet ik het ding af, en ontdek dat je door de wolken heen, de zon nu ideaal kan bekijken. Geen idee hoe veilig of gevaarlijk dit is voor mijn ogen. Ik wil het ook niet weten. Ik wil een zonsverduistering.

Over een tijdje zal de zon helemaal verduisterd zijn. De bewolking lost wat op, en ik kan het brilletje weer opzetten. Om me heen kleurt de lucht alsof het avond is. Bloemen sluiten, vogels vliegen laag, en de natuur wordt stil. Op het moment dat de zon nog maar een klein sikkeltje is, hoor ik Jessica praten. 'Moet je daar eens kijken,' zegt ze. Vanuit het westen komt de maanschaduw aanzetten, met een ongelooflijke snelheid. Binnen twee seconden zit je er helemaal in, zover je kunt kijken.
De zon is nu probleemloos met het blote oog te zien, zonder kans op oogbeschadigingen. Een zwarte schijf, omringd door helder, onregelmatig licht. Alleen te vergelijken met een aureool op bidprentjes, maar dan mooier.
Ik heb het koud, maar ook warm. Bloed pompt door mijn lichaam. Ik tril helemaal. Dit is nergens mee te vergelijken. Echt niet.

Als een blad aan een boom ben ik net omgeslagen; van het idee dat het misschien wel grappig is een eclips te zien, ben ik ervan overtuigd dat dit de beste ervaring van mijn leven is geweest. De volgende wil ik ook zien!
De natuur komt weer in een ochtendritme. Vogels gaan weer voedsel zoeken, bloemen openen weer, postduiven verdwalen.

Dit was de laatste zonsverduistering van de eeuw. Dat maakt hem echter niks specialer dan andere zonsverduisteringen.
Hoewel ik had verwacht dat de hobby-astronomen in de hoek gefascineerd zouden blijven kijken, tot het vierde contact. Niet dus.
Hun bandje was perfekt, met muziek uit Mission Impossible, vlak voor de totaliteit, een natuurlijke stilte, en bij terugkeer van de zon een stukje Here Comes The Sun, en daarna We Are The Champions, als ik het allemaal goed herinner. Flessen bier openen in die hoek, en ze houden de vlag van de United Federation of Planets in de lucht. Je bent blij met Star Trek, of je bent het niet. Zij dus wel. Ze hebben zelfs een of ander blauw Klingondrankje op tafel staan.
Alles wat ze aan telescopen en andere aparatuur op hebben gebouwd, wordt weer weggehaald.
Op de weg naast de camping ontstaat plotseling een file. Blijkbaar hebben veel mensen in de berm gekeken, en bovendien gaat over een kwartier Frankrijk weer open. Daar hebben ze een rijverbod gehad, voor een bepaalde tijd.